به قلم ابراهیم جعفریانی
مهدی نصیری، مدیر مجموعه ورزشی ورزشگاه آزادی، اعلام کرده است: «بودجه اولیه‌ای که برای بازسازی ورزشگاه در نظر گرفته شده بود ۱۲۰۰ میلیارد تومان بود که تاکنون ۶۰۰ میلیارد تومان آن محقق شده است. با این حال، برای تکمیل این پروژه به بودجه بیشتری نیاز داریم و به نظر می‌رسد هزینه نهایی بازسازی بالای ۲۰۰۰ میلیارد تومان باشد. امیدواریم که در دولت جدید بودجه کافی تخصیص داده شود تا بتوانیم کار را به پایان برسانیم.»
این اظهارات سوالات جدی را به همراه دارد:
۱. این ارقام چگونه محاسبه شده است؟ آیا با این مبلغ نمی‌توانستیم ورزشگاهی بهتر بسازیم و تهران دو ورزشگاه بزرگ داشته باشد؟
۲. چرا باید بودجه دولتی برای بازسازی ورزشگاه تخصیص یابد؟ آیا استفاده از این ورزشگاه، یک حق عمومی است؟
۳. با توجه به اینکه در دیگر کشورها، ورزشگاه‌ها به عنوان بنگاه‌های اقتصادی سودده عمل می‌کنند، آیا این ورزشگاه نیز سوددهی دارد؟
۴. باشگاه‌های استقلال و پرسپولیس عمدتاً از منابع مالی عمومی تغذیه می‌شوند و محل اصلی تامین هزینه آنها، برخی از شرکت‌های مالک سهام عدالت هستند که سود ناچیزی به عموم مردم پرداخت می‌کنند. به چه دلیلی باید ورزشگاه از بودجه عمومی استفاده کند و هزینه‌های این تیم‌ها نیز از جیب مردم تأمین شود؟
۵. رهبر معظم تأکید کرده‌اند که بانک‌ها نباید به بنگاه‌داری بپردازند و به همین دلیل، بسیاری از شرکت‌های موفق بانکی را واگذار کرده‌اند. حالا چگونه باشگاه‌های ورزشی به بانک‌ها فروخته شده‌اند؟ آیا این اقدامات با دستورات رهبری و تصمیم‌های کلان حکمرانی کشور مغایرت ندارد؟
۶. در حالی که صورت‌های مالی این باشگاه‌ها و ورزشگاه، مبهم است و بسیاری از درآمدها و هزینه‌های آنها قابل بازرسی است و مستندات زیادی هم درباره فساد مالی در فوتبال وجود دارد، چرا باید از بودجه عمومی دو هزار میلیارد تومان هزینه ورزشگاه شود؟
